Francis Scott Fitzgerald "Wielki Gatsby"

Historię Jay'a Gatsby'ego poznałam, oglądając bardzo znany film z Leonardo DiCaprio w roli głównej. Film ten mnie co prawda nie zachwycił, jednak na pewno zaintrygował. Klimat lat 20. ubiegłego wieku w filmie jest nie do opisania... Te stroje! Te fryzury! Ta przepaść między bogactwem a biedotą! Jednak czy książka okazała się tak samo intrygująca?

Zacznijmy może od przedstawienia fabuły. Jest rok 1922, okolice Nowego Jorku. Nick Carraway postanawia wynająć mieszkanie obok ekskluzywnej posiadłości tajemniczego Gatsby'ego, a niemal naprzeciwko domu swojej kuzynki, Daisy Buchanan, mieszkającej po drugiej stronie zatoki razem z mężem i małą córeczką. Los sprawia, że Nick stanie się powiernikiem tajemnicy zarówno Toma, zdradzającego Daisy, jak i tajemnicy dotyczącej miłości Daisy i Gatsby'ego.

Słyszałam skrajnie różne opinie na temat "Wielkiego Gatsby'ego". U jednych czytałam zachwyty, u innych widziałam spore rozczarowanie. Ja kieruję się bardziej w stronę zachwytu - a przynajmniej zachwytu nad pewnymi aspektami powieści.

Nie jest to bowiem powieść, która podobała mi się od samego początku. Prawdę mówiąc, średnio podobała mi się cała ta historia, a i styl autora nie wyróżniał się niczym szczególnym. Jednak już po przeczytaniu powieści mogę tylko kiwać głową myśląc o tym, jakie życie potrafi być okrutne, jak bardzo można się na kimś zawieść. To, jak rozwinął się wątek Daisy i Gatsby'ego, jest przerażająco prawdziwe - nie chodzi mi o sam splot zdarzeń związanych z Myrtle, lecz o to, jak zachowała się wobec Gatsby'ego Daisy.

W momencie, w którym człowiek poświęca całe swoje życie dla drugiej osoby, kiedy jest pewien jej uczuć, a ona traktuje go w ten sposób - po prostu brak mi słów. Wiem oczywiście, że Gatsby próbował w pewien sposób "kupić" Daisy, nie pochwalam tego, jednak podporządkował on jej całe swoje istnienie, stała się sensem jego życia, marzeniem, do którego spełnienia wytrwale dążył. Czym różni się chęć wzbogacenia Gatsby'ego się dla Daisy od chęci wzbogacenia się Wokulskiego dla Izabeli? Chyba jedynie źródłem dochodu, bo motyw był identyczny.

Czy Daisy była warta takiego zachodu? Nie wiem. Wiem tylko, że okrutnie zraniła ona tego, kto ją kochał ponad życie. Tego, który nie zwątpił w nią aż do samego końca. Daisy była egoistką, to prawda, jak zauważył Gatsby, "w jej głosie słychać pieniądze". Dla mnie najgorsze było w niej to, że w pierwszej kolejności liczyło się dla niej jej szczęście, a dobro jej córeczki nie zaprzątało zbytnio jej głowy. Daisy nie była matką - taką prawdziwą - córeczka była dla niej jak laleczka do oglądania, świat jak kraina magii i rozkoszy, która pozostawała taką nawet, kiedy kobieta wiedziała o zdradzie męża. Kobieta? Nie, według mnie Daisy nie była kobietą. Była dziewczyną, dziewczyną starającą się odegnać od myśli wszelkie troski.

Dlatego chociaż podczas czytania powieść nie zachwyciła mnie, to już po zakończeniu lektury ukazała dla mnie swoją prawdziwą wartość. Nie dziwię się, że jest ona umieszczana na listach klasyków. Posiada pewną ponadczasową wartość - to książka o samotności.

Tytuł oryginału: The Great Gatsby

Tłumaczenie: Ariadna Demkowska-Bohdziewicz

Wydawnictwo Rebis, 2004

Liczba stron: 184

Moja ocena: 8/10

Książkę przeczytałam w ramach rocznego maratonu "Światura" (czyli czytania klasyki) u Okonia w sieci (YouTube).

PS Na razie zawieszam bloga aż do czasu po sesji :) Nie wiem dokładnie, kiedy wrócę, ponieważ nie znam jeszcze nawet terminu tej sesji... W każdym razie na pewno zbliża się wielkimi, ale cichymi krokami, a teraz jeszcze nadszedł czas kolokwiów semestralnych ;) Mam nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży i będę mogła tu wrócić już z zaliczonymi egzaminami :) Życzcie mi powodzenia!