E. T. A. Hoffmann "Dziadek do Orzechów"

Przyznajmy szczerze, nie ma chyba nikogo, kto by nie słyszał nic o "Dziadku do Orzechów". To klasyka literatury świątecznej i dziecięcej, a czy znana zasłużenie? Moim zdaniem tak. Ja, jak pewnie wiele innych wtedy jeszcze dziewczynek, pierwszy raz z historią inspirowaną baśnią Hoffmanna spotkałam się w filmie "Barbie w Dziadku do orzechów", w którym też spotkałam się z pięknym baletem Piotra Czajkowskiego. Bajka mnie wtedy co prawda nie zachwyciła, jednak na pewno pozostała w pamięci. Nie mogę też nie wspomnieć o zbiorze "Język cierni" autorstwa Leigh Bardugo, w którym baśń z Kerchu inspirowana jest właśnie "Dziadkiem do Orzechów".

Przyjrzymy się więc fabule tego znanego dzieła. Akcja zaczyna się w Wigilię, kiedy to siedmioletnia Klara i jej brat Fred dostają od ojca chrzestnego, Droselmajera, dziadka do orzechów w kształcie żołnierza. Dzieci zaczynają bawić się prezentem, dając dziadkowi orzechy do rozłupania. Fred daje jednak zbyt duże i dziadek się psuje. Klara postanawia zaopiekować się chorą zabawką i kiedy wszyscy idą już spać, szykuje dziadkowi wygodne łóżeczko w komodzie. Nagle jednak ze wszystkich kątów pokoju wylegają myszy na czele z siedmiogłowym Królem, zaś dziadek do orzechów i inne zabawki ożywają i zaczynają walczyć z mysią armią...

Cała historia Klary i jej dziadka do orzechów jest przeurocza, napisana ładnym językiem, działająca na wyobraźnię. Nie da się nie uśmiechnąć, czytając o królu, który zasłabł, bo w kiełbasie było za mało słoniny, czy też widząc, jaka czuła jest mała Klara dla chorej zabawki i ile dla niej poświęca. Klimat dziewiętnastowiecznych Świąt jest niesamowity, rozczula zachwyt Klary nad laleczkami i Freda nad zabawkową armią husarzy. Ale mamy też wiarygodną postawę rodziców, którzy nie wierzą w opowieści córeczki, co ją bardzo, bardzo smuci. Należy również wspomnieć o królestwie, o którym marzy każdy łakomczuch - nieważne, czy mały, czy duży - a więc o królestwie zrobionym z cukru, piernika, marcepanu i innych łakoci.

Jest to śliczna, bajkowa opowieść z morałem, który jest nienachalny, ale jednak wyczuwalny. Można tu chociażby ukazać różnicę między postawą Klary a księżniczki Pirlipaty. Jedynym minusem, jakiego znalazłam, jest to, że nie dostajemy odpowiedzi, dlaczego ojciec chrzestny "zmienił front". W każdym razie ja od siebie bardzo polecam, miano klasyki jest tu zdecydowanie uzasadnione!

Tytuł oryginału: Nussknacker und Mäusekönig

Data pierwszego wydania: 1816

Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa, 1968

Na podstawie tłumaczenia Józefa Kramsztyka

opracowała Krystyna Kuliczkowska

Liczba stron: 74

Moja ocena: 7/10