Kenneth Grahame "O czym szumią wierzby"

Po "O czym szumią wierzby" chciałam sięgnąć już dawno - konkretnie, odkąd w "Pat ze Srebrnego Gaju" znalazłam informację, że to tę właśnie powieść Pat i Bietka czytały pod Czuwającą Sosną. I wreszcie moje marzenie się spełniło :)

Jest to urocza historia o zwierzątkach; momentami zabawna, momentami melancholijna. Mamy więc poczciwego Kreta, co prawda na początku nieco naiwnego, jednak potem już prawdziwego bohatera. Jest rezolutny Szczur Wodny, mądry Borsuk - samotnik i wreszcie mój ulubieniec - Ropuch kochający szybką jazdę samochodami. Właściwie to połowa akcji w książce dotyczy przygód Ropucha - niezwykle zabawnych! - reszta zaś historii pozostałych zwierzątek.

I jak wspomnę sobie jeszcze raz Ropucha śmigającego autem i trąbiącego z zapamiętaniem, Ropucha w przebraniu praczki, Ropucha przechwalającego się swą mądrością i przebiegłością, a następnie pakującego się w jeszcze większe tarapaty, to uśmiech sam pojawia się na mojej twarzy. Zdecydowanie Ropuch, władca "Ropuszego Dworu", jest postacią, której się nie zapomina.

Nie brakuje tutaj też jednak pięknych scen, takich jak tęsknota Kreta za dawnym domem, wzywającym go do siebie, czy też wreszcie podróż łódką wzdłuż Rzeki w świetle księżyca, przy odległych, magicznych dźwiękach piszczałki.

Pamiętam, że kiedy byłam mała, zaczytywałam się w podobnych historiach - prym wiódł "Leśny ludek" Tony'ego Wolfa, bajka o leśnych zwierzątkach i ich ciekawych pomysłach. "O czym szumią wierzby" przypomina mi tematyką tamtą historię, szkoda więc trochę, że nie znałam tej książki w dzieciństwie - być może bym ją pokochała.

Tytuł oryginału: The Wind in the Willows

Tłumaczenie: Maria Godlewska

Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 1999

Moja ocena: 6/10